Vladimír Groš, ´Tonggewicht´

Vladimír Groš (   Uherské Hradiště, 11 april 1946) is een Tsjechisch keramist, beeldhouwer en leraar.

Leven

Hij komt uit de familie van de eigenaar van een bakkerij in Radějov. Na de communistische staatsgreep in 1948 verloor zijn vader zijn bakkerij en huis, het gezin met vier kinderen kreeg twee weken de tijd om te verhuizen en zocht zijn toevlucht in het huis van zijn grootvader in Veselí nad Moravou. Als zoon van een handelaar kreeg zijn oudere broer alleen de keuze tussen werken in de mijnen of in de landbouw. Na de vroegtijdige dood van zijn vader werkte zijn moeder als arbeider in het SVIT-bedrijf, en dankzij dit kon Vladimír Groš zich aanmelden voor de middelbare school.

Van 1962 tot 1966 studeerde hij keramiek aan de Middelbare School voor Toegepaste Kunsten in Uherské Hradiště. Na het voltooien van zijn militaire dienstplicht werkte hij korte tijd op de promotieafdeling van de ZVL in Skalice, Slowakije, vanwaar hij terugkeerde naar de Middelbare School voor Toegepaste Kunsten in Uherské Hradiště. Van 1969 tot 2008 werkte hij daar als docent op het gebied van Artistieke Verwerking van Keramiek en Porselein. Meer dan tweehonderd toekomstige keramisten en beeldhouwers hebben onder andere dit veld gepasseerd. Maxim Velčovský, Daniel Piršč, Jiří en Helena Hlušiček, Ondřej Batoušek, Pavla Vachunová, Ludmila Kováříková, medaillemaker Miroslav Kovářík en grafisch ontwerper Jan Kovářík. In 2003 nam hij deel aan het Sculpture Symposium in Hodonín, in 2004 aan het International Ceramic Symposium in Bechyně. Hij was lid van de Groep van Vijf en in 2003 een van de oprichters van de recessieve vereniging Za Veselí veselí, die kunstevenementen organiseert met humoristische subteksten (de Animated Sculpture-cyclus). Na 2008 houdt hij zich bezig met de geschiedenis van huizen, ambachten en ambachten in Veselí nad Moravou en het verzamelen van oude foto's. In 2010 ontving hij de Prijs van de stad Veselí voor zijn langdurige vertegenwoordiging en ontwikkeling van het sociale en culturele leven. Hij woont en werkt in Milokošť – Veselí nad Moravou en Uherské Hradiště.

Werk

Hij is sinds het midden van de jaren 1970 betrokken bij beeldhouwkunst in keramiek en is vooral bekend als de auteur van gestileerde figurale sculpturen gemaakt van geglazuurde majolica. Groschen houdt ervan om de mensen om hem heen te provoceren en geniet van hun reacties. Zijn werken zijn rijk aan speelsheid, ze beknibbelen niet op humor en zelfs sarcastische overdrijving die grenst aan het groteske. Ze spelen vaak met woorden en gevestigde gezegden – de cyclus Gecorrigeerde Spreuken (Dobrá rajda drahá, 1992). Groš's werken zijn meestal gemaakt in thematische eenheden: de cyclus Groot-Moravië bestaat bijvoorbeeld uit verschillende figuren of hun composities die helden van lokale mythen, historische figuren en vertegenwoordigers van cultuur, wetenschap en sport verbeelden (Breastfeeding the Eagle van Mother Moravia, 1995). In de volgende cyclus personifieerde Vladimír Groš automotoren, in een andere hield hij zich bezig met de carrosserieën van futuristische auto's (Cars, 1997).

Hij maakt ook vaten en sculpturen van aardewerk, die hij op een cirkel draait, verbindt en modelleert. Bij het werken met aardewerk maakt het gebruik van de voordelen van een vlamoven verwarmd door hout, waarbij "zelfbeglazing" optreedt tijdens het bakproces en het zogenaamde asglazuur wordt gevormd. Hij werkt de sculpturen af door met de hand te slijpen om bepaalde plaatsen te markeren en in te kleuren. Hij is de auteur van sculpturen voor de openbare ruimte (o.a. Polešovice, Kindergarten, 1978; Kvasice, Kleuterschool; Uherský Brod, Gymnasium, 1990, beeldhouwwerk voor het treinstation in Hodonín, mozaïek in Bzenec). Sinds 1991 houdt hij zich ook bezig met boekbanden met verschillende materialen en het maken van onzinobjecten. In  de Stone Theatre-serie  werkte hij bijvoorbeeld met rivierkiezels (2001, 2004). Hij creëerde de prijzen van de deskundige critici-enquête The Greatest of Pierrots voor 2018, bekroond voor de beste mannelijke en vrouwelijke acteerprestatie en de beste productie van het Moravische Slowaakse theater.

Vertegenwoordiging in collecties

Museum voor Decoratieve Kunsten in Praag

Moravische Galerij in Brno

Internationaal Keramiekmuseum in Bechyně

Galerij voor Schone Kunsten, Hodonín

Horácká Gallery in Nové Město na Moravě

Jan Amos Comenius Museum, Uherský Brod

Porvoo-Borgå Museum, Finsko

Moravisch Museum, Uherské Hradiště

Tentoonstellingen

1976, 1981 Majolikové plastiky, Galerie Dílo, Brno

1977, 1982, 1985 Galerie Dílo, Zlín (Gottwaldov)

1983, 1990 Kulturní dům Veselí nad Moravou

1984, 1996, 2000 Galerie výtvarného umění Hodonín

1986 Keramika, Galéria Petra Michala Bohúňa, Liptovský Mikuláš

1986 Majolika – motory, Výstavní síň Umění – Knihy, Praha

1986, 1991 Galerie Dílo, Uherské Hradiště

1988 Keramika, Galerie Panský dům, Uherský Brod

1988 Muzeum jihovýchodní Moravy, Zlín (Gottwaldov)

1990 Kulturní dům, Veselí nad Moravou

1991 Galerie výtvarného umění v Chebu, Cheb

1993 Galerie am Schrotturm, Schweinfurt

1994, 2000, 2004 Galerie Ve dvoře, Veselí nad Moravou

1996 Keramika, Galerie Slováckého muzea, Uherské Hradiště

1996 Keramika, Galerie výtvarného umění, Hodonín

1996/1997 Keramika, Galerie výtvarného umění, Havlíčkův Brod

1997, 2000 Horácká galerie v Novém Městě na Moravě

1997 Zámecká galerie, Buchlovice

1999 Galerie U Dobrého pastýře, Brno

2000 Muzeum Jana Amose Komenského, Uherský Brod

2001 Pedagogické Muzeum Jana Amose Komenského, Praha

2002 Regionální muzeum a galerie, Jičín

2005 Mezinárodní muzeum keramiky v Bechyni

2008 Moravské zemské muzeum, Brno

2009 Město jako sny pohyblivé hladiny, Cafe Pierre,

2011 Kožešnická ulice a rybníček, Kulturní dům, Veselí nad Moravou